در ورزش یک حافظه تاریخی مهم داریم که مختص المپیک و بازی‌های آسیایی است و نمی‌توان در آن غلو کرد. مثلاً فدراسیون والیبال نمی‌تواند بگوید ما در المپیک لندن یا رم و... فلان مقام را کسب کردیم اما در مسابقات منطقه‌ای مانند غرب آسیا یا آسیای میانه می‌توان هر خبری را برجسته کرد. اما اینبار فدراسیون والیبال روی خبری دست گذاشت که مربوط به سال ۱۳۹۶بوده و مدت‌زمان زیادی از آن نگذشته بود و مدیران، ورزشکاران و سرمربی آن تیم حی و حاضر بودند. خبر تاریخ‌سازی هوا شد و روسیاهی برای افرادی ماند که در همان سال نیز در فدراسیون بودند اما برای خوش‌خدمتی به رئیس جدید تلاش بر دستاورد سازی کردند.
البته این موضوع مختص والیبال نیست و می‌توان گفت اکثر رشته‌های ورزشی با تغییر مدیریت می‌خواهند خبر اولین یا تاریخ‌سازی بدهند که بگویند گذشته هیچ بوده و تاریخ این رشته باحضور ما ساخته‌شده و ما همه کار می‌کنیم. این کار در فدراسیون‌هایی مانند فوتبال، والیبال و بسکتبال سخت‌تر و در برخی رشته‌ها آسان‌تر است. البته حضور خبرنگاران تخصصی یا عوامل همان رشته اعم از مربی و ورزشکار و … که در قید حیات باشند کار را سخت می‌کند.
اما در رشته‌های جدیدالتأسیس کار آسان است و هر خبری رکورد. حضور در مسابقات چهارجانبه می‌شود دستاورد. در یکی مانده به آخری رنکینگ جهانی بودن می‌شود افتخار.
بعضاً در سال‌های جدید شاهدیم فدراسیون‌های ورزشی تیم ها و ورزشکارانشان را به مسابقاتی اعزام می‌کنند که هیچ اعتباری ندارند اما برای همین نیاز به تاریخ‌سازی بدان تن می‌دهند. کاری هم ندارند شرایط اقتصادی ایجاب می‌کند مدیریت منابع داشته باشند یا منافع ملی را فدای نیات شخصی نکنند؛ چراکه وقتی در جلسات با مقامات عالی ورزش حضور پیدا می‌کنند نیاز به دستاورد دارند تا نظرها را جلب کنند.
از آن سو هیچ‌وقت در خصوص شکست‌ها نمی‌بینیم کسی بگوید این بدترین شکست بوده یا ضعیف‌ترین نتیجه را گرفتیم و حتی مدیران ارشد نیز دراین‌باره اشاره‌ای به روسای فدراسیون‌ها نمی‌کنند که مثلاً در دوره‌های قبلی تیم ما ششم شده اما در این دوره یازدهم شدیم.
کار به‌جایی رسیده وقتی مصاحبه برخی روسای فدراسیون را پس از جلسات به اصلاح تخصصی می‌بینیم،تعجب می‌کنیم برخی رشته‌ها برای اعزام چه وعده‌هایی که نمی‌دهند. یا به‌گونه‌ای سخن می‌گویند که کسب مدال در بازی‌های کشورهای اسلامی برایشان فوق‌العاده جلوه می‌کند. یعنی ممکن است نشود اما تلاشمان را می‌کنیم. خب پرسش این است که در این وضعیت مملکت چرا فدراسیونی که حتی نمی‌تواند در کشورهای اسلامی یا بازی‌های آسیایی بحرین مدال کسب کند را اعزام می‌کنید بهتر نیست در ابتدا به یک سطحی برسند آن‌وقت اعزامشان کنید؟
از طرفی می‌گویند اعزام‌ها کیفی است اما می‌بینیم در خروجی اخبار سخن از اعزام برخی رشته‌ها می‌شود که هیچ دستاوردی را در طی سال‌های اخیر نداشته اما روابط یا فشارهایی هست که کیفی را به کمی تغییر می دهد.
قرار بر مواخذه کسی نیست اما از فدراسیون‌های ورزشی و مدیران بالادستی می‌خواهیم واقع‌بین باشند و حقیقت‌ها را بیان کنند چراکه نتیجه جلسات، مسابقات و وعده‌هایشان را در آوردگاه‌های مهم جامعه می بیند و خود قضاوت می کند.
صبا حکمت