بنابراین «پیشکسوت» به کسی گفته می‌شود که در راهی زودتر از دیگران قدم نهاده، لباس آن مسیر را بر تن کرده، و سالیان متمادی در آن پایدار مانده است.
پیشکسوت در ورزش
در فرهنگ ورزشی، پیشکسوت تنها یک عنوان سنی نیست، بلکه مقام و مرتبه‌ای است که از پایداری، تجربه و استمرار در خدمت به ورزش حاصل می‌شود.
پیشکسوت واقعی کسی است که:
• از جوانی در میادین ورزشی حاضر بوده،
• در مسیر دشوار تمرین و مسابقه ایستادگی کرده،
• و پس از دوران قهرمانی نیز ورزش را ترک نکرده، بلکه همچنان در عرصه مربیگری، داوری، مدیریت و انتقال تجربه فعال مانده است.
خطاهای رایج در نگاه به پیشکسوتی
متأسفانه در برخی موارد، تنها سن بالا معیار پیشکسوتی دانسته می‌شود. این نگاه سطحی، موجب بی‌عدالتی در حق آنان می‌شود که عمر خود را وقف ورزش کرده‌اند.
• شخصی که در جوانی به درجه کمربند سبز یا قهوه‌ای رسیده و سپس ورزش را رها کرده است، حتی اگر امروز ۶۰ یا ۷۰ ساله باشد، پیشکسوت واقعی محسوب نمی‌شود.
• یا فردی که دان یک یا دو گرفته و سال‌ها از ورزش فاصله گرفته، صرفاً به‌دلیل گذر زمان نمی‌تواند در زمره پیشکسوتان قرار گیرد.
شأن و رسالت پیشکسوت
پیشکسوتی عنوانی مقدس است و تنها به کسانی تعلق دارد که:
• سال‌ها با عشق و تعهد در رشته ورزشی خود مداومت کرده‌اند،
• دانش و تجربه اندوخته را به نسل‌های بعد منتقل نموده‌اند،
• و همچنان دل در گرو رشد و اعتلای ورزش دارند.
پیشکسوت، نه تنها نماد تاریخ زنده یک رشته ورزشی است، بلکه الگو و معلم اخلاق برای جوانان و آیندگان به شمار می‌رود.
سخن پایانی
پیشکسوت بودن یک افتخار نیست که به سادگی به دست آید؛ بلکه مسئولیت سنگین و رسالتی فرهنگی است. پیشکسوتان میراث‌داران ورزش کشور هستند و باید شأن آنان حفظ و پاس داشته شود.
واژه «پیشکسوت» را نمی‌توان به هر کسی اطلاق کرد؛ این واژه را باید با دقت، احترام و شایستگی بر زبان آورد. چرا که پیشکسوت، حاصل سالیان رنج، تلاش، صبر و عشق به ورزشی است که امروز نسل جوان از آن بهره می‌برد.
به قلم نصراله کاکاوند