به‌تازگی شاهد بودیم که فدراسیون اسکواش از مطلبی تحت عنوان افتخاری برای ایران و کسب چهار کرسی بین‌المللی خبر داد. که در آن امیر عزیزی پور، رئیس فدراسیون اسکواش ایران عضو کمیته رویدادهای بزرگ، علی کتاب‌فروش دبیر فدراسیون، عضو کمیته مسابقات، مهدی مختاری کارشناس خبره فدراسیون عضو کمیته سیدینگ و محسن غلام نژاد مربی تیم ملی آقایان عضو کمیته مربیان کنفدراسیون اسکواش آسیا درآمدند.
در خصوص کمیته مربیان و مسابقات سخنی نیست چراکه در دیگر فدراسیون‌های آسیایی نیز چنین سمت‌هایی وجود دارد اما در خصوص اینکه افتخاری برای کشور باشد یا برای خود افراد و فدراسیون مربوطه می‌توان گفتگو کرد. اما مسئول کمیته سیدبندی و عضو کمیته رویدادهای بزرگ را کجای دلمان قرار دهیم، سمت‌هایی که اگر در رشته‌های دیگر وجود داشته آن‌قدر بی‌اهمیت بوده که بدان پرداخته نشده و یا صاحبان آن برایشان اهمیت نداشته که بدان‌ها بپردازند و اکنون این بزرگواران چه خدمتی قرار است با کرسی هایشان انجام بدهند؟
در کشور ما رئیس فدراسیونی داریم که رئیس کنفدراسیون آسیاست، دبیر کل در کنفدراسیون آسیا داشته‌ایم، روسایی داریم که نائب رئیس فدراسیون جهانی یا آسیایی هستند، چهره‌های ورزشی که در هیات رئیسه و یا بخش‌های مهم بین‌المللی تأثیرگذار هستند.
از فدراسیونی که عضویت در کمیته رویدادهای بزرگ و سیدبندی را افتخاری برای کشورش می‌داند که انتظاری نمی‌رود اما از وزارت ورزش بعید بود که چنین خبری را بر روی سایت خود قرار بدهد. وزارت ورزش با این کار ارزش کرسی‌های بین‌المللی دیگر را زیر سؤال برده است.
به امیر عزیزی پور و دیگرانی که به‌تازگی به جرگه مدیران ورزش درمی‌آیند می‌گوییم که اگر مدیری کرسی‌هایی مثل نائب رئیسی یا دبیر کلی و.. را کسب می‌کند به‌واسطه سال‌ها حضور در آن رشته، دستاوردی بزرگ و شناخته‌شده داشته و این‌گونه نیست به‌راحتی مهمی را کسب کرده باشند. اگر فدراسیون اسکواش هم به دنبال کرسی ارزشمند می‌گردد می‌بایست زمانی برای شناخته شدن بدهد و افتخاری کسب کند و یا اقدامی را ترتیب بدهد وگرنه با سیدبندی و عضویت در کمیته‌های پیش‌پاافتاده، نه تنها اعتباری برای مدیران این مجموعه رقم نمی خورد بلکه دیگر عملکرد هایشان نیز زیر سال می رود و اهالی ورزش درک می‌کنند که این افراد چه جایگاهی دارند و از چه ظرفیت و توانی برخوردار هستند.
در داخل کشور نیز امیدواریم به‌گونه‌ای به این اخبار کم‌اهمیت پرداخته نشود که گویی در واقع افتخاری کسب‌شده و یا دستاوردی به‌دست‌آمده که منجر به تنزل کرسی فدراسیون‌های دیگر شود.
میرزا حسین گیلانی