یکی از رسانه‌هایی که در حوزه المپیک اخبار را منتشر می‌کند، خبر از بررسی پلن B و میزبانی ژاپن به‌عنوان گزینه جانشینی لس‌آنجلس را مطرح کرده است. موضوعی که در رسانه‌های داخلی کشورمان نیز بازتاب پیدا کرده است.
در ابتدا باید تفکیکی میان حل مسئله در کشورهای توسعه‌یافته و درحال‌توسعه قائل باشیم. در المپیک 2020 توکیو شاهد بودیم که میزبان چه تلاشی انجام داد تا بتواند با یک سال تأخیر و باوجود پاندمی وحشتناک و کشنده کرونا میزبانی خود را حفظ کند.
اکنون نیز می شنویم که مسئولان کشور آمریکا زمان بازسازی تخریب ها را دو سال و هزینه لازم را قریب به 51 میلیارد دلار تخمین می‌زنند. به‌خوبی می‌دانیم تخمین زمانی و مالی آنان با مسئولان ما یکسان نیست. در بازسازی یک استادیوم مانند آزادی دیدیم که هر یک‌زمانی را مطرح کردند و درنهایت نیز مبلغ تخصیص داده شده عدد هنگفتی شد و هیچکدام از پیش بینی ها درست از آب در نیامد.
اما شبیه‌ترین مدل برای میزبان المپیک 2028 را می‌توان کشور چین به‌عنوان قدرت دوم دنیای امروز دانست. کشوری که در هر میزبانی از بازی‌های آسیایی تا المپیک در یک شهر خود موفق می شود تا نمونه موفق توسعه ورزشی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی خود را به نمایش درآورد.
اکنون این پرسش شکل می گیرد که آیا آمریکا نیز چنین شرایطی را می تواند شکل بدهد و آتش جهنمی لس انجلس 2025 را به چیزی شبیه بهشت 2028 در این شهر تبدیل کند؟ همان‌طور که IOC موظف است احتمالات را در نظر آورد و بهترین را برای المپیک 2028 پدید آورد، لس انجلس 2028 نیز شاید شرایط را دگرگون کند. مدت قریب به چهار سالی که در اختیار میزبان آتی المپیک قرار دارد، از طرفی می تواند فرصتی باشد تا آمریکا قدرت جهانی خود را به رخ کشورهای دیگر من‌جمله اروپا و کشورهای درحال‌توسعه بکشد و یا آنکه این مسئله آسیبی بر اعتبار این کشور وارد آورد.
به قلم صبا حکمت