به عبارت دیگر واژه فرآورده دربازاریابی ورزشی به چندین طریق مورداستفاده قرار می‌گیرد و کاربردهای مختلف دارد. ازجمله کالا، خدمات، ایده و مواردی از این دست که ترکیبی از آنها درصنعت ورزش می‌تواند شامل فرآورده‌های حسی و ملموس همانند کفش‌های ورزشی، راکت تنیس، گرمکن هستند. به سخن دیگر در ساخت و ارائه فرآورده‌های حسی نیز فرآورده‌های فکری نقش اصلی را دارند.
در مقابل فرآورده‌های فیزیکی خدمات ورزشی قرار دارند که معمولا ملموس نیستند. به عنوان مثال خریداران خدمات ورزشی، منافع حاصله را به صورت یک تجربه غیر ملموس دریافت می‌کنند.
چهار تفاوت عمده بین کالا ها و خدمات ورزشی وجود دارد که به شدت با بازاریابی ورزشی ارتباط پیدا می‌کند این موارد عبارتند از ملموس بودن، پایداری، فناپذیری و تفکیک‌پذیری . به عبارت دیگر فرآورده ورزشی بسته کاملی است از فوائد ارایه شده به مصرف کننده ورزشی درقالب کالاهای فیزیکی، خدمات و ایده‌ها یا ترکیبی ازاین موارد جهت ایجاد یک تجربه ورزشی.
پیوستار فرآورده ورزشی ابزاری مناسب است که کمک می‌کند نشان دهیم فرآورده‌ها را می‌توان در امتداد یک پیوستار تعریف کرد پیوستاری که دریک طرف آن فروآرده‌های کاملا ملموس و درطرف دیگر فرآورده‌های کاملا ناملموس و بینابین آنها، ترکیبی از هر دو وجود دارد درنتیجه این امور، به منافع اصلی برای ورزش می‌رسیم که همانا حلقه مفقوده ورزش امروز ایران است.
منظور از منفعت اصلی، همان مزیت اصلی و عمده‌ای است که مصرف کننده با خرید و مصرف هرفرآورده به دست می‌آورد. درمحیط دانش بنیان امروز اقتصاد ورزش کشورها، سرمایه‌های فکری نسبت به سرمایه‌های فیزیکی به مراتب ارزش و اهمیت بیشتری برای سازمان‌ها و بنگاه‌ها دارند. به تعبیری سرمایه‌های فکری به عنوان سرمایه واقعی و استراتژیک سازمان‌های عصر حاضر محسوب می‌شوند.
امروزه و در عرصه ورزش کشور ما، دارائی‌های نامشهود که همان سرمایه‌های فکری باشند حضور محسوسی در حوزه مربوط به خود ندارند. همانطور که خلا حضور شرکتها و موسسات دانش بنیان در حوزه ورزش اندک یا اصولا وجود ندارند. در اقتصاد دانش محور ورزش امروز، منابع انسانی نقش‌ها و چالش‌های اصلی را ایفا می‌کنند. به عبارت دیگر، مدیریت منابع انسانی در حوزه اقتصاد ورزش و جامعه شناسی ورزش به عنوان یکی از مهمترین دارایی های نامشهود اما موثر، نقش بسزایی در امر مربوطه ایفا می‌کنند بنابراین درعصر حاضر و هزار سوم، مقوله ورزش و پیشرفت آن صرفا با سرمایه‌های مالی وفیزیکی محقق نمی‌شود هرچند کیفیت و کارایی آن غیر قابل انکار است اما پیشرفت واقعی زمانی به دست می‌آید که تلفیقی از منابع فیزیکی و فکری ما را در راه رسیدن به موفقیت همراهی کنند.
با عنایت به ترسیم چنین فضایی می‌توان امیدوار به پیشرفت ورزش در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران بود. این امیدواری نیز از مسیر تقویت سرمایه‌های فکری و نامشهود سازمانی ورزش کشور و به روز رسانی آن عبور می‌کند.
به قلم: رضاصادق پور