اینکه با توجه به اختلاف نظر مجلس و دولت بودجه ارائه شده توسط دولت تصویب خواهد شد یا خیر، بحث دیگری است اما به فرض که این بودجه مصوب شود در آن صورت به ظاهر، نسبت به سال گذشته افزایش پیدا کرده اما در قیاس با تورم ۲۰ تا ۴۰ درصدی پیش‌بینی شده برای سال آینده رقم ناچیزی خواهد بود. به عبارت دیگر افزایش حدود ۱۲ درصدی بودجه ورزش در مقایسه با تورم پیش‌رو و فعالیت‌های سال المپیک کشور مفهومی ندارد جز آنکه بگوییم چانه ورزش بازهم کوچکتر خواهد شد!
از قدیم این اصطلاح ورد زبان جامعه ورزش بود که می‌گفتند از همان ابتدا چانه ورزش را کوچک گرفته‌اند؛ واقعیتی که حتی پس از تغییر ساختار آن از سازمان به وزارتخانه همچنان پابرجا مانده و گویا بنا نیست تغییر معناداری در آن صورت گیرد. جهان معاصر، ورزش را با نگاه اقتصادی می‌سنجد و در اغلب کشورها نه تنها خود ورزش تولید ثروت می‌کند بلکه صنایع و حامیان مالی نام آشنا از جمله شرکت‌های تجاری خصوصی در حمایت از این مقوله پیشگام هستند. این حمایت‌ها در کشور ما اغلب به شرکت‌ها و موسسات دولتی منحصر بود که در چند سال اخیر با بروز مشکلات اقتصادی و تحریم‌ها، آنان نیز تا حد امکان پای خود را از ورطه ورزش بیرون کشیده‌اند. نتیجه اینکه دولت یک تنه مجبور به حمایت از ورزش شده اما این حمایت و بودجه‌ای که برای آن اختصاص یافته در برابر جامعه‌ای که نیاز به نشاط و سلامتی روز افزون دارد ناچیز به نظر می‌رسد. سخن تنها در باب سال المپیک و لزوم کسب نتایج در این آوردگاه بزرگ نیست بلکه صحبت از جامعه‌ای است که هزینه‌های بهداشت و سلامت آن بسیار فراتر از استانداردهای جهانی است. سرانه اماکن ورزشی اندک، سبد هزینه‌های زندگی کمرشکن و ورزش در مقایسه به دیگر ملزومات زندگی اولویت آخر را به خود اختصاص داده است.
در چنین شرایطی و با نگاه دقیق‌تر نسبت به تفکیک بودجه ورزش در سال آینده به وضوح می‌توان دریافت که سهم عمران و ساخت اماکن ورزش به هیچ عنوان انتظارات جامعه ۸۵ میلیونی را برآورده نمی‌کند، این امر به مفهوم آن است که نباید انتظار افزایش سرانه ورزش را داشته باشیم بگذریم از اینکه همین حالا نیز به سبب مشکلات معیشتی خانواده‌ها، ورزش جای چندانی در سبد هزینه‌های آنان ندارد. تمام این موارد یک سوی قضیه است و لزوم کسب موفقیت در المپیک توکیو سوی دیگر ماجرا. در کشورهایی که زیرساخت‌های کافی و برنامه‌ریزی اصولی جهت تحت پوشش قرار دادن و ترویج ورزش برای قاطبه افراد جامعه وجود ندارد اهتمام غالب بر آن است تا درصد موفقیت خود در میادین بین‌المللی خصوصا المپیک را افزایش دهند. با این توصیف نیز بودجه پیشنهادی سال ۱۴۰۰ ورزش، به اندازه‌ای نیست که بتوان طی آن فعالیت فدراسیون‌های المپیکی و مراحل آماده‌سازی قهرمانان را به سهولت پیش برد.
بدیهی است در صورت تصویب نشدن کلیات آن، چه بسا دولت مجبور باشد تا پایان دوره چند ماهه با یک دوازدهم سر کند در آن صورت به یقین مشکلات ورزش در ماه‌های منتهی به المپیک از اینکه هست بیشتر خواهد شد.
به قلم: محمدرضاکاظمی