گرچه مرگ دیگو آرماندو مارادونا همه ما را اندوهگین ساخت، اما این چیزی بود که خودش انتخاب کرد. مرگ او یکبار دیگر روزهای خوش ورزش را در ذهن‌ها تداعی و یادآور ظهور و بروز قهرمانان و نابغه‌هایی بود که ورزش را سراسر هیجان و شور کردند.
مارادونا در طی حیات پس از دوران ورزشی خود شرایطی را فراهم ساخت که همگان انتظار چنین مرگی را داشتند، اما آنقدر محبوب است که کماکان برای او اشک بریزند و او را دوست بدارند و ویژگی‌های منفی او را فراموش کنند.
یکی از مهمترین دغدغه‌های اجتماعی جامعه ورزش، فراموشی قهرمانان پس از دوران ورزشی است. اما مارادونا هرگز دچار این معضل نشد. او را هرگز فراموش نکردند. مصاحبه‌های جنجالی، رفتارهای گوناگون، مواضع تند، حمایت از فیدل کاسترو و چاوز و ارسال لباس آلبی سلسته برای محمود احمدی‌نژاد باعث می‌شد او در صدر اخبار قرار بگیرد.
اگر علیه کسی هم صحبت می‌کرد، با او برخورد نمی‌کردند و احترام او را نگاه می‌داشتند و می‌دانستند که مارادونا فارغ از دو جهان رفتار می‌کند.
حتی هنگامی که سرمربی تیم ملی آرژانتین شد، هرگز نتوانست این طبیعت خود را ترک کند و مانند انسانی عادی رفتار کند. طبیعت تند و هیجانی تا پایان زندگی نیز همراه او بود. زبان مارادونا چیزی از پاهای تند و تیزش کم نداشت. در توضیح درباره گلی که به دروازه شیلتون انگلیسی زد گفت: «دست خدا بود». انصافا که مارادونا نمونه هنرمندی تمام و کمال در عرصه ورزش بود.
مارادونا چیزی از یک اسطوره کم نداشت؛ چراکه او خود مصداق اسطوره بود. مردم آرژانتین و ناپل در جنوب ایتالیا او را می‌پرستند. هنگامی که ناپلی پس از 90 سال در لیگ ایتالیا توسط مارادونا به قهرمانی رسید، یکی از روزنامه‌های ایتالیایی خطاب به مردگان این شهر نوشت: «چه صحنه‌ای را از دست دادید».
یک قهرمانی و نائب قهرمانی آرژانتین به واسطه مارادونا بوجود آمد. تمام جامعه فوتبال او را نابغه قلمداد می‌کنند و کسی در آن شبهه‌ای ندارد. دلبری مارادونا تنها در 90 دقیقه بازی‌های فوتبال نبود و او قبل از شروع بازی هم همیشه با موزیک ورزشگاه گرم می‌کرد و در بیرون زمین هم میان هواداران بود و تمام توجهات را همیشه به سمت خود جلب می‌کرد. مانند کشور ما که بزرگان ورزش را در امجدیه می‌چرخانند، او نیازی ندارد که دور ورزشگاه بوکاجونیورز بچرخانند، مارادونا در اوج محبوبیت از دنیا رفت.
60 سال زندگی برای اسطوره‌ای مانند مارادونا کم نیست و چه بسا می‌تواند زیاد باشد. او به تمام افتخارات و محبویت‌هایی که یک ورزشکار می‌تواند دست پیدا کند رسید و آرزویی نداشت جز اینکه با دست راست هم یک گل به انگلستان بزند.
حسین محمدی