جامعه ورزش و بزرگان این عرصه نیز از آفت ایام در امان نیستند ومدام اخباری از فقدان آنان شنیده می‌شود. در ماه‌های گذشته بسیاری از نامداران و پیشکسوتان ورزش به‌طور غیرمنتظره چهره در نقاب خاک کشیده و از میان ما رفته‌اند. خرسند بودیم که سال ۹۸ را پشت سرگذاشتیم و سال ۹۹ فجایعی چون سیل و زلزله بر سر مردم آوار نخواهد شد اما بلایی به مراتب بدتر نفس‌ها را در سینه حبس کرده و یارای دم بر آوردن نیست.
بزرگان فوتبال، کشتی و دیگر رشته‌های ورزشی از میان ما می‌روند و تا به خود می‌آییم سرشک از دیده‌ها بشوییم مرگ عزیزی دیگر، غمی بر غم‌های دیگر می‌افزاید.
امسال علاوه بر هزاران هموطن که به سبب شیوع ویروس کرونا جان خود را از دست داده و می‌دهند، جمع قابل توجهی از اهالی ورزش نیز به همین دلیل و دلایل دیگر ما را ترک کردند. فقدان پهلوان خیرالله امیری، عزیز زحمتکش، استاد محمود یاوری، حیدر شونجانی، قاسم امیریاوری و اکنون رحیم جدی داور ممتاز بین‌المللی کشتی، داغ علاقه‌مندان ورزش را تازه کرد.
مرحوم جدی یکی از بهترین‌های دنیا در امر داوری کشتی بود. مدیر خوبی هم بود و کشتی تهران در زمان مسئولیت او در هیات استان از موقعیت و جایگاه رفیعی برخوردار بود. او در این سال‌ها و پس از بازنشستگی علاقه فراوان داشت تا تجربیات و آموخته‌های خود را در اختیار نسل جوان بگذارد اما متأسفانه این امر میسر نشد و با تجربه‌ای که سالیان طولانی کنار کشتی و با این ورزش زندگی کرده بود، این اواخر گوشه گوشه نشین شد. به قول خودش فقط زندگی می‌کرد و ایام سپری می‌شد؛ درحالی‌که می‌توانستیم از تجربه و توان جدی و امثال او که مایه افتخار داوری ایران و جهان بود و همچنان به انتظار یک تماس در کنج خانه ماوا گرفته‌اند، یادی کنیم. راستی ابوالقاسم رایگان، رحیم عظیمی، عباس نمازیان، اکبر تهماسبی، قدرت الله نهاوندیان و بسیاری از پیشکسوتان و بزرگان ورزش و کشتی کجا هستند و چه می‌کنند؟
محمدرضا کاظمی