در بازی های آسیایی هانگژو برخی از ورزشکاران کمتر از حد انتظار ظاهر شدند و برخی نیز با توجه به رتبه رنکینگ جهانیشان و حضور موفق در مسابقات پیش از بازی ها، انتظار درخششان را داشتیم اما در گام های ابتدایی حذف شدند و از دور مسابقات کنار رفتند و نزدیک سکو بازی های آسیایی هم نشدند.
یکی از ناکامان بازی های آسیایی را می توان ناهید کیانی دانست. وررشکار شایسته ای که یک ماه مانده به هانگژو نخستین طلا تکواندو بانوان در جهان را کسب کرد و دو هفته پس از این مسابقات نیز موفقیت کسب کرد اما در بازی های آسیایی انتظارات را براورده نکرد. یا فدراسیون اسکیت با 16 نفر در بازی های آسیایی هانگژو حضور پیدا کرد اما در نهایت در بخش فری استایل یک نقره کسب کردند اما قبل و بعد از هانگژو در مسابقات جهانی موفق به کسب مدال طلای ارزشمندی شدند اما در بازی های آسیایی جزو فدراسیون های ناکام بودند. و نمونه های دیگری نیز در این زمینه وجود دارد.
اکنون وظیفه کارشناسان و متخصصان ورزش است که بگویند چه عاملی موجب نتیجه نگرفتن ورزشکاران در بازی های آسیایی و کامیابی در قبل و بعد هانگژو می باشد. آیا آنچه مسابقات جهانی نامیده می شود از سطح نازل تری برخوردار است یا انگیره برای آن مسابقات بیشتر و در بازی های اسیایی کمتر می باشد. در برخی رشته ها همچون تیراندازی با کمان که نه در آسیا حرفی برای گفتن دارند و نه در رقابت های جهانی پس چه باید بگوییم؟ هستند فدراسیون های دیگری که المپیکی می باشند اما هرگز نزدیک به کسب سهمیه در این رویداد مهم جهانی نیز نمی شوند ایا تدبیری به حال آنان اندیشیده نمی شود؟
تردیدی نیست که برای حاکمیت و متولیان ورزش کشور پس از المپیک بازی های آسیایی از بیشترین اهمیت برخوردار است. بر این اساس باید توجه و تدابیر ویژه ای نیز در این زمینه داشته باشند.
بر این اساس امیدواریم سنجش و ارزیابی های دیگری نسبت به برخی فدراسیون ها و رشته های ورزشی صورت پذیرد. اگر فدراسیونی نام المپیکی بودن را یدک می کشد در قد و قواره این نام نیز باشد و بتداند حداقل ها را کسب کند و یا مدیری در راس ان به کار گرفته شود که بتواند از عهده امورات بربیاید.
به قلم حسین محمدی